O CORONA - VIRUS ΜΕΤΑΞΥ ΠΛΟΥΣΙΩΝ ΚΑΙ ΠΤΩΧΩΝ

 

Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης ενίσχυσε μόνο τις κοινωνικές ανισότητες.

Είναι καιρός να υιοθετήσουμε επίσης τον τρόπο με τον οποίο το οικονομικό μας μοντέλο θεωρεί την φροντίδα της δουλειάς.

Δεν έχει περάσει ακόμη ένας χρόνος και ο κορονοϊός έχει ήδη αφήσει το σημάδι της παρουσίας του στη γη για πάντα.  Πέρα  από  το γεγονός  των  105  εκατομμύρια  λοιμώξεων  και των  2  εκατομμυρίων  θανάτων.   Ο Ιός  με σχήμα στεφάνης έχει χαράξει ένα ακόμη βαθύτερο χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών.   Η ανισότητα έχει  καθιερωθεί  όλο και περισσότερο στον κόσμο. Προφανώς, όσο φτωχότερα είναι τα Έθνη, τόσο μεγαλύτερη είναι    η ‘’ διαφορά ‘’ στην ημερήσια  διάταξη.  Οι κατηγορίες που υφίστανται  ήδη οικονομικά προβλήματα στην αρχή της πανδημίας βρίσκονται τώρα σε τεράστια δυσκολία.

Στο φόρουμ του Davos υπήρξε σαφής συζήτηση για τον Ιό της ανισότητας που δυστυχώς δεν είναι μόνο οικονομικός, αλλά είναι  κυρίως  κοινωνικός  και  φυλετικό.

Οι πλούσιοι αυξάνουν τον πλούτο τους ακόμη και αν αντιμετωπίζουν τη μεγαλύτερη κρίση που έχει πλήξει ποτέ τους ανθρώπους.   Η αύξηση είναι δυσανάλογη με αυτά που ήταν τα προσωπικά περιουσιακά στοιχεία πριν από την κρίση, ενώ για τους υπόλοιπους νέους φτωχούς, σύμφωνα με τα στοιχεία που παρέχονται στο Ελβετικό  ‘’φόρουμ’’, θα χρειαστούν δέκα χρόνια για την ανάκτηση των χαμένων χρημάτων.

Όσο αφορά την ισότητα, τα προσωπικά χαρακτηριστικά, τις εξωτερικές συνθήκες, τις περιβαλλοντικές συνθήκες,  ήταν εύκολο να κάνετε μία αξιολόγηση παρά τις πολλαπλές μεταβλητές.      Σήμερα είμαστε τόσο φτωχοί που οι άνθρωποι δεν μπορούν να ακολουθήσουν αποτελεσματικά τα μελλοντικά τους σχέδια, στην ζωή που θα έλθει. Η φτώχεια  είναι τέτοια  που οι φτωχοί  γίνονται φτωχότεροι και οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι.

Στις Η.Π.Α. μια κατάταξη παρά – κυβερνητική μιλά για τον ιδιοκτήτη του Amazon (Jeff  Bezos)  που αύξησε το δικό του κεφάλαιο κατά    78  εκατομμύρια δολάρια  από την έναρξη των διαφόρων εγκλεισμών  (lock- down)  και 36 σούπερ δισεκατομμυριούχοι αύξησαν το δικό τους κεφάλαιο κατά 45 δισεκατομμύρια ο καθένας.

Ωστόσο, η έλευση μιας πανδημίας δεν τελειώνει ποτέ όπως λένε : ‘’μετατρέπεται σε ένα είδος αποκάλυψης’’.  Παρότι  τους πολλούς κοινωνικούς ανελκυστήρες, οι επιδημίες έπληξαν επίσης περισσότερο τους φτωχότερους, τους πιο καταθλιπτικούς.    Εκείνους που σχεδόν δεν ανακόπτουν από τους  κόκκινους αριθμούς. ‘’ Ο  άνθρωπος  δεν  τρέφεται  με  την  αλήθεια,  αλλά τρέφεται  με  τις  απαντήσεις ‘’,  δήλωνε ο Γάλλος συγγραφέας  Daniel  Pennac. Οι απαντήσεις πρέπει να είναι επαρκείς και να ισχύουν για όλες τις εποχές. Βασικά πρέπει να έχετε μια απάντηση για ότι συμβαίνει σε εμάς. Το να γεννηθείς είναι εύκολο, το δύσκολο είναι η ύπαρξη.      Η ύπαρξη  σημαίνει  εξέλιξη, ωρίμανση,  πρόοδος,  διάρκεια.    Με  τον Ιό  ακυρώσαμε  την ύπαρξη.  Σταματήσαμε στην εξέλιξη   του είδους! Στον κόσμο όλοι περιμένουν το εμβόλιο για να επιστρέψει να χαμογελάσει ξανά, να μετρήσει να βγει από το σπίτι.                                                   

Το εμβόλιο και μόνο το εμβόλιο είναι το μέλλον, είτε αυτό είναι αμερικάνικο, αγγλικό, ιταλικό, κινέζικο, κουβανέζικο, τούρκικο, και ρώσικο.  Δεν ενδιαφέρει πλέον  κανένα  πως, που, και  πότε παράγεται ή όποιος το παράγει, χρειάζεται η ελπίδα του αύριο και το εμβόλιο είναι κάτι παραπάνω, περισσότερο από μια ελπίδα.

Οι άνθρωποι, που έχουν φτωχύνει με την πραγματική έννοια της λέξης από τον Ιό, έχουν μάθει να ζουν σε μια νέα ‘’ φυσιολογική- ομαλότητα ‘’, και να κινούνται σε ένα προστατευμένο πλαίσιο  ή  για να προστατεύεται, σε μια απόσταση που φαίνεται να  μην είναι –ποτέ αρκετή… απόμακρη.

Κατάφεραν να ξεπεράσουν τα πάντα  και όλους στους πολλούς αιώνες στους οποίους ζούσαν στη γη. Οι πόλεμοι, οι καταστροφές, οι σεισμοί, οι κατακλυσμοί, μας έχουν κάνει διαφορετικούς αλλά      ποτέ, τόσο φτωχούς.  Η ανισότητα αναπτύχθηκε  παντού και τόσο πολύ ώστε οι πλούσιοι γίνονται όλο και πιο πλούσιοι, γίνονται όλο και λιγότεροι, σαν να επιβεβαιώνουν την ιδέα ότι ολόκληρος ο κόσμος βρίσκεται σε φτώχεια.      Ακόμη για να  φθάσουμε στην προ – Covid  εποχή, με οικονομική / χρηματοοικονομική  έννοια  χρειάστηκαν  σαράντα  χρόνια.      Έφθασε ένα έτος δικτατορίας ενός απλού Ιού που γνωρίζαμε από    18 χρόνια για να συμβιβαστούμε ακόμη και με τις οικονομίες  μας και τα σχέδια μας για την ζωή.

Πάντα στο  Οικονομικό   Foro  2021,  προήλθε ο συναγερμός από τον OXFAM  ( Organizzazione  Lotta  Alle  Diseguaglianze = Οργάνωση Για Την  Καταπολέμηση  Της  Ανισότητας),  τονίζοντας  ότι ο πλούτος στον κόσμο ( που κατοικείται  από  σχεδόν 7  δισεκατομμύρια  ανθρώπους)  βρίσκεται  στα χέρια  του  1%  του πληθυσμού.  Αυτή η κατάσταση την καταπολέμηση της φτώχειας, την κοινωνική συνοχή, αυξάνοντας δραματικά την αδικία, την ανασφάλεια  και την εκτίμηση για τις  ‘’ ακραίες  πολιτικές  ‘’προτάσεις’’  και  για  τις  διάφορες ανισότητες.

Η ιστορία είναι ότι συμβαίνει πάντα ανάμεσα  σε δύο άκρα :  αφενός από την μία πλευρά οι λίγοι που βλέπουν την τύχη τους και την οικονομική τους δύναμη να ενοποιούνται ……..   και αφετέρου από την άλλη πλευρά εκατομμύρια ανθρώπων που δεν βλέπουν τις προσπάθειες τους να ανταμείβονται επαρκώς και δεν επωφελούνται από τίποτα,  αντιθέτως, το αξιοπρεπές και σημαντικό έργο τους δεν αναγνωρίζεται, όπως αυτό της φροντίδας.  

·         DR  GIANPAOLO  PAUMBO  PROFESSORE  IN  MEDICINA  DELLO        

SPORT.

SPECIALISTA   IN   MEDICINA  INTERNA.

SPECIALISTA   IN  TOSSICOLOGIA.

 

·         DR ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΩΝ  ΧΑΝΤΖΟΣ

ΕΙΔΙΚΟΣ  ΑΘΛΗΤΙΑΤΡΟΣ – ΨΥΧΙΑΤΡΟΣ

 

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ

Για το θέμα αυτό δεν ξέρω ακριβώς τι συμβαίνει στην Ελλάδα   για αυτό το αφήσαμε μόνο για την Ιταλία που αυτός που το γράφει  έχει στοιχεία και γνωρίζει  πολύ καλά τι συμβαίνει.

 

 ΠΗΓΗ :   DR.  GIANPAOLO   PAUMBO              

Παρακάτω αναφέρουμε μια πολύ πρόσφατη παρέμβαση της Ιταλίδας  Διευθύντριας  του OXFAM ( Elisa  Baccioti ),    για οποιεσδήποτε ιδέες μπορεί να είναι χρήσιμες …..

 

·         Οι γυναίκες σε παγκόσμιο επίπεδο ξοδεύουν 12,5 δισεκατομμύρια ώρες χωρίς αμοιβή, δηλαδή,  σε απλήρωτη εργασία φροντίδας καθημερινά, μια συμβολή στην παγκόσμια οικονομία που αξίζει τουλάχιστον 10,8 τρισεκατομμύρια δολάρια ετησίως τρεις φορές το έργο της παγκόσμιας αγοράς τεχνολογικών αγαθών και υπηρεσιών.

 

·         Στον κόσμο το 42% των γυναικών στην πραγματικότητα  δεν μπορεί να εργαστεί επειδή πρέπει να φροντίσει μέλη  της οικογένειας όπως ηλικιωμένους, παιδιά, άτομα με ειδικές ανάγκες, μόνο το 6% των ανδρών βρίσκονται στην ίδια κατάσταση.

 

·         Στην Ιταλία, το 2018, το 11,1% των γυναικών δεν είχε ποτέ    μια δουλειά για να έχει φροντίδα των παιδιών. Ένα ποσοστό σημαντικά υψηλότερο από τον Ευρωπαϊκό μέσο όρο 3,7%, ενώ σχεδόν 1 μητέρα στις 2 μεταξύ 18 και 64 ετών ( 38,3%)    με παιδιά κάτω των 15 ετών αναγκάστηκε να  αλλάξει επαγγελματικές πτυχές για να συνδυάσει την εργασία  και   την οικογένεια. Ένα μερίδιο περισσότερο από 3  φορές υψηλότερο από αυτό των ανδρών.

 

·         Οι γυναίκες εκτελούν  πάνω  από τα τρία τέταρτα από όλα   τα καθήκοντα φροντίδας στον κόσμο, ευρισκόμενες συχνά στην συνθήκη και στην θέση να πρέπει να επιλέξουν επαγγελματικές λύσεις  μερικής  απασχόλησης  ή να παραιτηθούν οριστικά από τα καθήκοντα τους στην αδυναμία συνδυασμού των χρόνων της  ζωής  και  εκείνων  εργασίας. Παρόλο που  αποτελούν τα δύο τρίτα της σταθερής εργασίας που καταβάλλεται  στον τομέα της φροντίδας – ως  οικιακοί βοηθοί, μπέιμπι- σίτερ, βοηθοί  για ηλικιωμένους  –   οι γυναίκες συχνά  είναι με υποπληρωμή,  αμείβονται  χωρίς επιδοτήσεις, με ακανόνιστη ωράρια εργασίας  και εξουθενωτικά ψυχό – σωματικά φορτία.    

 

‘’ Είναι καιρός να υιοθετήσουμε τον τρόπο με τον οποίο το οικονομικό μας μοντέλο θεωρεί τη φροντίδα δουλειά. Η ζήτηση     για αυτό το είδος εργαζομένων,  μη αμειβομένων ή αμειβομένων, προορίζεται να αυξηθεί την επόμενη δεκαετία καθώς ο παγκόσμιος πληθυσμός αυξάνεται με όλο και υψηλότερα ποσοστά γήρανσης. Εκτιμάται ότι έως το 2030,  2,3 δισεκατομμύρια άνθρωποι   θα χρειαστούν βοήθεια,  μια αύξηση  των 200  εκατομμυρίων ανθρώπων  από  το  2015.      Είναι επείγον ότι οι κυβερνήσεις να βρουν, μέσω πολιτικών δημοσιονομικών και δημοσίων δαπανών πιο προσανατολισμένων στην καταπολέμηση της ανισότητας, τους απαραίτητους πόρους για να  ελευθερώσουν τις γυναίκες από την εργασία φροντίδας – δημόσιες υπηρεσίες, υποδομές – και να αντιμετωπίσουν σοβαρά τους δεσμούς της ανισότητας και της φτώχειας ‘’

Στην Ιταλία, οι πλούσιοι είναι ειδικά τα παιδιά των πλουσίων και τα φτωχά των παιδιών των φτωχών : κοινωνικό – οικονομικές συνθήκες που μεταδίδονται από γενιά σε γενιά. Το κοινωνικό κτίριο έχει ένα  ‘’κολλώδες‘’  δάπεδο  και  οροφή :   Το 1/3 των παιδιών των φτωχότερων γονέων, από την κληρονομική άποψη,  προορίζονται να παραμείνουν στάσιμα στον χαμηλότερο επίπεδο ( εκείνο στο οποίο τοποθετείται το φτωχότερο 20% του πληθυσμού ), ενώ το 58%  εκείνων  των οποίων οι γονείς ανήκουν στο 40%  στους πλουσιότερους  θα κατέχουν μια κορυφαία θέση.

Οι νέοι Ιταλοί, οι οποίοι φιλοδοξούν  και επιδιώκουν  σήμερα να έχουν μία  ποιοτική εργασία, πρέπει να αντιμετωπίσει μια βαθιά άνιση αγορά, που χαρακτηρίζεται, ενόψει της ανάκαμψης των επιπέδων απασχόλησης μετά την κρίση του 2008, από την αύξηση της επισφαλούς εργασίας και την ευπάθεια σταθερών θέσεων εργασίας. Πάνω από το 30% των νέων που απασχολούνται τώρα κερδίζουν λιγότερο από 800 ευρώ ακαθάριστα ανά μήνα.  Το 13% των Ιταλών κάτω των 29 ετών βρίσκονται σε συνθήκες φτωχικής εργασίας. Μια συνολική εικόνα που χαρακτηρίζεται από έλλειψη καθοδήγησης, συστηματικές αδυναμίες στη μετάβαση από το σχολείο στον κόσμο της εργασίας, από μια δεκαετία υποχώρησης των μέσων επιπέδων μισθών για νεότερους υπαλλήλους, από  περισσότερους νέους από την  υποαπασχόληση των νέων, από μία έντονη αποσύνδεση μεταξύ της ζήτησης  και της προσφοράς ειδικευμένου έργου που για χρόνια έχει αναγκάσει πολλούς νέους πτυχιούχους να εγκαταλείψουν  την χώρα μας  ελλείψει ειδικών θέσεων εργασίας και προοπτικών της εξέλιξης της σταδιοδρομίας.

‘’ Πολλοί, πάρα πολλοί νεαροί Ιταλοί δεν μελετούν ούτε εργάζονται, εργάζονται για ένα  γελοίο μισθό, σκέφτονται να φύγουν αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον  - καταλήγει η Elisa  Bacciotti – Απαιτούνται αποτελεσματικές παρεμβάσεις, για να διασφαλιστεί ότι οι νεότερες γενιές δεν θα μείνουν πίσω και αντιθέτως να είναι, όπως είναι σωστό, μια απάντηση για την χώρα μας.  Οι νέοι Ιταλοί  απαιτούν ένα πιο δίκαιο μέλλον και επιδιώκουν μια βαθιά αλλαγή στην κοινωνία, όχι πλέον διχασμένες από οικονομικές  ανισότητες, αλλά δίκαιη, δυναμική :  έχουμε την ευθύνη να ακούσουμε τα δικά  τους αιτήματα.