COVID-19 ΜΕΡΟΣ ΔΩΔΕΚΑΤΟ

 

ΔΩΔΕΚΑΤΟΣ  ΜΕΡΟΣ  COVID – 19

 Corona – Virus, αν  η υπομονή είναι η αρετή των ισχυρών.

 Δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να σεβόμαστε τους κανόνες, αποδεχόμενοι περιορισμούς έξυπνης εργασίας του  εγκλεισμού   (lockdown ).

Δεν κάναμε τίποτε άλλο από το να τρέχουμε, να βιαζόμαστε, να εξοικονομήσουμε χρόνο, να φθάσουμε νωρίτερα. Μην χάνεται χρόνο : αυτή είναι η κατηγορηματική επιταγή. Ο στόχος είναι να κάνουμε τα πάντα και το συντομότερο δυνατό, δεν υπάρχει χρόνος για αναμονή , για προβληματισμό. Απλά φθάνει να μην περιμένουμε. Σήμερα το να μένουμε στο σπίτι κατά την διάρκεια του εγκλεισμού γίνεται ατελείωτο κακό. Άρα λοιπόν μας χρειάζεται η υπομονή. Επομένως, η υπομονή σημαίνει αυτοέλεγχος, αντοχή και αποδοχή. Ωστόσο, δεν καταφέραμε πάντα να αναγνωρίσουμε την σωστή αξία για την  υπομονή. Ειδικά όταν κάθε ημέρα η κοινωνία μεταδίδει  εικόνες ισχυρών ανθρώπων, επιχειρηματιών  που απλά δεν έχουν υπομονή, ζουν βιαστικά κάθε σχέση, επομένως ο φρενήρης ρυθμός της ζωής τους καταδικάζει  για τον  κίνδυνο της επιφανειακότητάς, του να είναι  ‘’αδρανείς’’.   Κατά την σκέψη ενός φιλόσοφου, διαιρεί την ανθρωπότητα σε δύο κλάσεις : Την κλάση των ‘’ξύπνιων’’ σοφών, που έχουν την βαθιά γνώση της πραγματικότητας  και  εκείνης  των  ‘’αδρανών’’  των  ανόητων  που ζουν όλη τους την ζωή ως ‘’θαμπό – υπνοβάτες’’.                              Με αυτή την προοπτική, όσοι ξέρουν πως είναι υπομονετικοί δείχνουν ότι ξέρουν πώς να συμπεριφέρονται με μέτρο και σοφία για να επιτύχουν τον στόχο τους. Αυτή είναι η μεγάλη εκδήλωση της δύναμης, της αρετής, και της δύναμης, γιατί η παραμονή σε εγρήγορση και δεικτική σε αυτό που μας περιβάλλει μας επιτρέπει να συσσωρεύσουμε γνώσεις και εμπειρίες, να παρατηρούμε και να αναλύουμε γεγονότα, περιμένοντας τη στιγμή για απόσταξη  σιγά – σιγά στη διάρκεια της ζωής, για να επιτύχουμε τους στόχους  αλλαγής.  Εναπόκειται λοιπόν σε εμάς να αποφασίσουμε πώς να αντιμετωπίσουμε την πρόσκληση τη στιγμή του Ιού, είτε με λάθος τρόπο  είτε πάντα με ηρεμία , υπομονή.  Σε αυτούς τους χρόνους καταλαβαίνουμε ότι μπορεί να είναι ανέφικτο, αλλά η επιβράδυνση του ρυθμού θα ήταν καλή για όλους.   Η κακία του Ιού, ύπουλη επειδή κρύβεται στο ανθρώπινο σώμα χωρίς να τον προειδοποιεί με οποιονδήποτε τρόπο για την παρουσία του, μας αναγκάζει να είμαστε υπομονετικοί αλλά  όχι  ‘’άρρωστοι’’.     Αντίθετα, η ανάγκη αποφυγής συναντήσεων με άλλους αναγκάζει να έχουμε τη διάσημη που, όπως λέει και το ρητό, είναι αρετή των ισχυρών. Σήμερα η υπομονή μας ωφελεί ακόμη περισσότερο γιατί  μας βοηθά να πολεμήσουμε τον εχθρό.  Ανεχόμενο το κακό  λογικά και ήρεμα μειώνεται κατά το ήμισυ, ενώ‘’ η ανυπομονησία διπλασιάζει τα βάρη, μολύνει τις πληγές.  Ακόμη σήμερα  απουσιάζουν τα αφοσιωμένα αντιϊκά φάρμακα, τα εμβόλια  ( το πιο αναμενόμενο όπλο),  Οι ηλικιωμένοι είναι  απολύτως από την πιο επηρεασμένη κατηγορία. Έμειναν  μόνοι τους,  χωρία καμία στοργή που μπορεί να τους βοηθήσει, να τους αποσπάσει την προσοχή, να τους θεραπεύσει.  Επιπλέον, η ταλαιπωρία   από άλλες ασθένειες για μεγάλο χρονικό διάστημα τους προκάλεσε να  μπαίνουν  ακόμη περισσότερο σε απόγνωση και φόβο. Στην περίπτωσης  τους, η υπομονή σε περιπτώσεις όπως αυτές γίνεται ‘’το προπύργιο της ψυχής, και την επιβλέπει και την υπερασπίζεται από κάθε διαταραχή.  

ΟΙ  ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΙΚΟΙ  ΑΣΘΕΝΕΙΣ   ΚΑΙ  Ο  ΕΥΑΙΣΘΗΤΟΣ   ΡΟΛΟΣ  ΤΩΝ  ΓΕΝΙΚΏΝ  ΙΑΤΡΩΝ  Βρισκόμαστε σε πλήρη πανδημία από το Covid- 19. Η τηλεόραση μας βομβαρδίζει συνεχώς για τον αριθμό των νέων κρουσμάτων, για τις λοιμώξεις, και θανάτους. Δεν περνάει μια ημέρα που δεν ακούμε για εντατική φροντίδα, αναπνευστήρες, τον αριθμό κλινών, τα νοσοκομεία Covid.  Αλλά τι συμβαίνει πραγματικά; Η φωνή αυτών που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή σε μια τόσο δύσκολη στιγμή  για ολόκληρο τον κόσμο δεν μπορεί να ακουστεί. Γίνονται μοριακά τεστ!!. Οι άνθρωποι ξεκινούν περιμένοντας και απαιτούν να υποβληθούν στα τεστ χωρίς λογική με την πεποίθηση ότι πράττουν καλά, αλλά αυτό δεν ισχύει. Για να είσαι σε θέση να εντοπίσεις μία θετικότητα, είναι απαραίτητο να σεβαστεί τους χρόνους, να αξιολογεί την εμφάνιση τυχόν συμπτωμάτων και, κυρίως πάνω από όλα να λαμβάνει υπόψη τις πληροφορίες που παρέχονται από τους γιατρούς.  Αλλά κανείς δεν μιλάει για εκείνους που αναλαμβάνουν την ευθύνη για όλα αυτά, να αναλαμβάνουν  την διαχείριση στο σπίτι των συμπτωματολογικών ασθενών χωρίς συγκεκριμένη διάγνωση και οι θετικοί ασθενείς με συμπτωματολογία.   Ο γενικός γιατρός έχει το ρόλο της επικοινωνίας με τον ασθενή, κατανοώντας μέσω τηλεφώνου την πιθανή σοβαρότητα της κατάστασης και την ανάγκη νοσηλείας του ασθενούς.  Το ιατρείο του πρέπει να είναι ανοιχτό γιατί πρέπει να πραγματοποιεί τις επισκέψεις, τις χιλιάδες γραφειοκρατικές διαδικασίες, τις συνταγές, τους εμβολιασμούς, χωρίς να διαθέτει κάποια συσκευή που να προστατεύει την υγεία του. Μα όλοι είναι σιωπηλοί, αν όχι κάποια άρθρα τα οποία δεν διαδίδονται καν επαρκώς.  Από καιρό σε καιρό μαθαίνουμε από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ότι ορισμένοι συνάδελφοι πέθαναν κατά την εκτέλεση του καθήκοντος τους.  Αυτό συμβαίνει!.                          Εκτός από τους γενικούς γιατρούς, πως μετά να μην μπορούμε να θεωρήσουμε την τεράστια δουλειά που πραγματοποιούν και κάνουν οι φαρμακοποιοί,  ακόμη και πέρα από την ευθύνη τους,  για την υποστήριξη γιατρών και ασθενών. Το ίδιο και για αυτούς δεν υπάρχουν νέα για αυτά. Και τι να πούμε για τους δημάρχους που πιέζονται από τους πολίτες να είναι σε θέση να πραγματοποιήσει μοριακά τεστ ή να ικανοποιήσει τις ανάγκες των οικογενειών που αντιμετωπίζουν και βρίσκονται σε δυσκολίες. Όχι λιγότερο η εργασία της δημοτικής Αστυνομίας  όσο και της Αστυνομία  που ψάχνει με κάθε τρόπο να συνεργαστεί προκειμένου να αποφευχθεί η εξάπλωση του Ιού.   Και τέλος, είναι υποχρεωτικό να περιγράψουμε πραγματικές καταστάσεις ατόμων σε απομόνωση, με συμπτώματα ή χωρίς συμπτώματα, με μέλη της οικογενείας τους που νοσηλεύονται σε διαφορετικά νοσοκομεία, με παιδιά που αναγκάζονται να μένουν στο σπίτι χωρίς τους γονείς τους γιατί και οι δυο γονείς νοσηλεύονται.   Στο τέλος πρόκειται για μια εμπειρία δύσκολη, μα σπουδαία τόσο από την άποψη της εργασίας όσο και από την κατάρτιση και από την ανθρώπινη άποψη για την δημιουργία αυτού του δεσμού μεταξύ του γιατρού και του ασθενούς που θα έπρεπε να θεμελιωθεί κατά την άσκηση του επαγγέλματος και ενός συνδέσμου  συνεργασίας μεταξύ των συναδέλφων, των αρχών, και των απλών ανθρώπων που προέκυψε από τη μεγάλη αίσθηση του καθήκοντος και της αλληλεγγύης σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή.