Τα τρία σοβαρά επικοινωνιακά λάθη του Mateo Renzi

Με την συνεχή αντιπαράθεση με τα συνδικάτα, στην επικοινωνιακή καταστροφή για τη μεταρρύθμιση στο σχολείο, μέχρι τα πειράγματα κατά τις κουκουβάγιες :

Τα αίτια της κατάρρευσης

Λίγοι θα είχαν φανταστεί πριν από λίγα χρόνια, όταν ο

«rottamatore» Matteo Renzi περιγράφηκε από τον Economist ως « ο πιο πολλά υποσχόμενος ιταλικός πολιτικός ηγέτης της νέας γενιάς », δηλαδή παραβολή που θα είχε καταναλωθεί τόσο γρήγορα, μετά από μόλις χίλιες ημέρες από την δική του είσοδο με τόλμη στο Palazzo Chigi.

Είναι ακόμα νωρίς για να ορίσουμε αν τελείωσε την πολιτική του σταδιοδρομία, αλλά - για το Δημοκρατικό Κόμμα και για τη χώρα - είναι ήδη καιρός των πρώτων ισολογισμών.

Είναι στο χέρι του παραιτηθέντος πρωθυπουργού της Ιταλίας, και σε όλη την διοικητική ομάδα διαχείρισης από την οποία περιβάλλονταν κατά τα τελευταία χρόνια, στην ηγεσία του Δημοκρατικού Κόμματος που σήμερα

(Τετάρτη, 7 /12 / 2016 ), είναι η προγραμματισμένη συνάντηση διαχείρισης για να κατανοήσουν και να καταλάβουν πως και έτσι, γιατί το αστέρι του νέου και ενεργητικού πρώην Δημάρχου της Φλωρεντίας, ο οποίος είχε « μαγέψει » τους Ιταλούς και απέφερε ένα εκπληκτικό 41% στις Ευρωεκλογές του 2014, θόλωσε τόσο γρήγορα.

Εξαιτίας φυσικά, ενός μεγάλου εθνικού χρέους, πού είναι εκείνο του ιταλικού γεγονότος, που καθιστά δύσκολη- σύνθετη και περίπλοκη την κυβερνητική δράση για όλους όσους βρίσκονται και κάθονται στο Palazzo Chigi με την ευθύνη φυσικά, βεβαίως και των ευρωπαϊκών κανόνων (όπως το Δημοσιονομικό Σύμφωνο{ Fiscal Compact}), το οποίο, ιδιαίτερα για τις χώρες της περιοχής της νότιας Μεσογείου έχει αποδειχθεί στα αλήθεια ζουρλομανδύες που στην πραγματικότητα καθιστούν και κάνουν πραγματικά δύσκολη την ανάκαμψη.

Αλλά η ευθύνη και το σφάλμα του πρωθυπουργού που απλά η αλαζονεία ή ο χαρακτήρας, δεν άκουσε ούτε ‘’αφουγκράστηκε’’ την κοιλιά της χώρας, ούτε το κόμμα του, όπου η δυσαρέσκεια ήταν ισχυρή και χειροπιαστή, και όχι μόνο μεταξύ των πρώην πολύ γνωστών, dalemiani

( οπαδοί του D’Αlema ) ή Βersaniani ( οπαδοί του Bersani), αλλά μόνο στην παραδοσιακή κοινωνική βάση του κόμματος, μέχρι ότου το 20% του εκλογικού σώματος του Δημοκρατικού Κόμματος, σύμφωνα με το Ινστιτούτο Demopolis, να του έχουν γυρίσει την πλάτη τους την ημέρα του Δημοψηφίσματος.

Pier – Luigi Bersani.

Γεννήθηκε στις 29 – Σεπτεμβρίου - 1951.

Πρώην Γενικός Γραμματέας του Δημοκρατικού Κόμματος ( Partito Democratico : PD), του κυριότερου Κεντροαριστερού κόμματος της Ιταλίας.

Massimo D’ Alema

Γεννήθηκε στις 20 – Απριλίου – 1949 στην Ρώμη.

Είναι δημοσιογράφος.

Πρώην Υπουργός Εξωτερικών και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης της Ιταλίας επί διακυβερνήσεως Romano Prodi.

To 1998 έγινε Πρωθυπουργός, ως αρχηγός του αριστερού « Συνασπισμού της Ελιάς » διαδεχόμενος τον Romano Prodi.

Είναι ο πρώτος Πρωθυπουργός της Χώρας που προερχότανε από το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα

( Partito Comunista Italiano : PCI, από το 1963 έως το 1991).

Από το 1991 έως το 1998 διετέλεσε Γραμματέας του Κόμματος της Δημοκρατικής Αριστεράς :

Partito Democratico della Sinistra : P.D.S.

Από το 1998 – 2007 μέλος των Δημοκρατών της Αριστεράς : D.S.

Από το 2007 μέχρι και σήμερα ανήκει στο Δημοκρατικό Κόμμα.

Κατά την διάρκεια της Πρωθυπουργίας του, η Ιταλία συμμετείχε στην Νατοϊκή επιχείρηση βομβαρδισμού της Σερβίας.

Ο Silvio Berlusconi και η δεξιά αντιπολίτευση υποστήριξε την απόφαση αυτή, ενώ η Αριστερά την καταδίκασε έντονα.

Η στρατηγική για να αποσπάσει από δεξιά, την συλλογή των ψήφων, των πρώην Μπερλουσκόνι, για να αντισταθμίσει οποιαδήποτε προφανή απώλεια ψήφων από τα αριστερά του, αποδείχθηκε να είναι σύντομη ψευδαίσθηση.

Ο Renzi δεν έσπασε τελικά, αν όχι οριακά, την πρώην ζώνη του εκλογικού σώματος των pidiellino,(ο πρώην συνασπισμός Partito Della Liberta’ {P.D.L.} με βάση την Forza Italia, {FI} του Silvio Berlusconi), αλλά έχασε πολλούς ψήφους από την αριστερά του, από τα παραδοσιακά και κοινωνικά εδαφικά οχυρά του.

Ο Συνασπισμός του Popolo della Liberta’ : (PDL)

Με κύριο κορμό την Forza Italia του Silvio Berlusconi.

Αλλά παραθέτουμε αναλυτικά τα πολιτικά λάθη που έκανε ο πρωθυπουργός κατά τη διάρκεια των ετών :

1): Έσπασε την συναισθηματική και ρομαντική σχέση του με τους δικούς του ανθρώπους.

Για να κατανοήσουμε την πανωλεθρία των renzianι στη χώρα, και εν μέρει ένα μέρος του εκλογικού αριστερού σώματος, αναφέρουμε μόνο μια λέξη, ιδεοληπτικού χαρακτήρα που επαναλαμβανότανε τα τελευταία χρόνια, "κουκουβάγιες".

Κουκουβάγιες, για τον Renzi, ήταν εκείνοι που, ειδικά μέσα στο Δημοκρατικό Κόμμα, δεν εξυμνούσαν τις « θαυμάσιες τύχες και προοδευτικότητα » της κυβέρνησης του, οι οποίοι προειδοποιούσαν ότι η κοινωνική κρίση δεν ήταν καθόλου πίσω στην πλάτη, όπου υποστήριζαν ότι θα μπορούσαν να απαιτηθούν μέτρα επιβολής πιο ενεργητικά κατά της φτώχειας, και λέγοντας ότι δεν θα μπορούσε και δεν θα έπρεπε να κάθεται συχνά – πολλές φορές στο τραπέζι με τον Ιταλό- Βρετανό χρηματοδότη Davide Serra, όχι επειδή ήταν ανάξιος, αλλά επειδή τα σύμβολα, στην πολιτική, συχνά μετράνε περισσότερο από ότι τα πράγματα.

Το "σύμβολο" σήμαινε για πολλούς, σε μια εποχή σοβαρής κοινωνικής και πολιτικής κρίσης, μια δραματική τομή στην ιστορία του κόμματος και ότι o πολιτικόs χώροs μέσω των διαφόρων ακρωνύμια του, είχε πάντα θεωρηθεί ως το κόμμα της εργασίας. Ένα πολιτικό σφάλμα, σε συνδυασμό με τη συνεχιζόμενη και κουραστική διαμάχη και με την Cgil,(μία από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις), ιστορική βάση αναφοράς των ανθρώπων της αριστεράς , διατηρούμενη για δεκαετίες από τα συνθήματα για το

"πιο όμορφο Σύνταγμα του κόσμου" και ανάγκασε κατά κάποιον τρόπο, στο τέλος, να ψηφίσουν εναντίον του. Πολλοί είχαν αποφασίσει να ψηφίσουν εναντίον του, όχι ενάντια στο σύνταγμα.

Η αλήθεια είναι ότι καμία δύναμη της κέντρο – αριστερά στην Ευρώπη μπορεί να σκεφτεί ότι κυβερνώντας ενάντια σε αυτό που παραδοσιακά θεωρείται ότι είναι οι άνθρωποί του και ο δικός του λαός, των συνδικάτων και των κοινωνικών οργανώσεων του, πραγματικά τα δικά της κάστρα στην ιστορία της. Δεν είναι λάθη επί της ουσίας σε σχέση με τα κυβερνητικά μέτρα που έλαβε η κυβέρνηση του Renzi, είναι λάθη διήγησης και αφήγησης, το μάρκετινγκ, την επικοινωνία, στο δικό του έδαφος επί του οποίου ο Renzi είχε δρομολογήσει και είχε κατατροπώσει και διαλύσει όλη την παλιά φρουρά των στελεχών του Δημοκρατικού Κόμματος.

Σφάλει οποίος πιστεύει και υποστήριζε ότι το κάταγμα που προκλήθηκε στα αριστερά του, ακόμα και όταν το εκλογικό σώμα εξακολουθεί να συνεχίζει και να παραμένει σταθερό και πιστό στο Δημοκρατικό Κόμμα.

Θα κοιτούσε με ανησυχία, για να πάει στο δημοψήφισμα, εάν οι στατιστικές αποκαλύψεις είναι ακριβής, το ένα τέταρτο της εκλογικής βάσης του Δημοκρατικού Κόμματος θα ψηφίσουν Όχι στο Συνταγματικό Δημοψήφισμα : το 8% του συνολικού εκλογικού σώματος, σχεδόν ένας αριθμός ικανοποιητικός ήδη για να ισοφαρίσει τον λογαριασμό με το όχι.

2) : Το επικοινωνιακό λάθος – σφάλμα, σχετικά με το « καλό σχολείο » ( Buona Scuola).

Το «καλό σχολείο» της κυβέρνησης του Renzi θα έπρεπε να είναι, μετά από δέκα χρόνια περικοπών και τη σταθεροποίηση των δεκάδων χιλιάδων προσωρινών εκπαιδευτικών, στην επαγγελματική κάρτα της κυβέρνησής του. Ήταν, ωστόσο πάντα στο επίπεδο της επικοινωνίας, μία απόλυτη καταστροφή, με ένα μεγάλο κομμάτι του σώματος των εκπαιδευτικών θυμωμένο, απογοητευμένο, έτοιμοι να κατέβουν στους δρόμους μαζί με το όνειδος (μέμφομαι) των σχολικών συνδικάτων, εξοργισμένοι από εκείνους που (καλώς ή κακώς) υπήρξαν αντιληπτοί ως

« αναγκαστική μεταφορά », εκατοντάδες χιλιόμετρα από το σπίτι.

Υπήρχε μια λογική, ορθολογική, πίσω από τις επιλογές που γίνονταν από τον Υπουργό Giannini, αλλά ο Renzi - αντί να επιλέξει την οδό του διαλόγου - προχώρησε σαν ένα τρένο, που ξεσκονίζει από όλη τη ρητορική σύνεργα εναντίον των « παλαιών εργαλείων » του σχολείου που παραμένουν προσκολλημένοι στα προνόμια τους, η οποία είναι επίσης όπως αποκαλύπτεται σε αυτή την περίπτωση ένα μπούμερανγκ. Να είσαι σε θέση να πάει ενάντια σε δασκάλους - όταν για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, η κυβέρνηση αποφάσισε να βάλει τα χρήματα στο σχολείο - ήταν ένα τερατώδες αυτογκόλ, που και εδώ έλαβε χώρα προερχόμενο περισσότερο όσον αφορά την επικοινωνία, από ότι σε εκείνο το συγκεκριμένο και της αξίας της μεταρρύθμισης.

3) : Αυτοπεποίθηση και ενσυναίσθηση

( Empathy - Empatia).

Υπήρχε κάποτε ένας δήμαρχος και γραμματέας του Δημοκρατικού Κόμματος, που θα μπορούσε να συντονίζεται με την κοιλιά της χώρας, με τις διαθέσεις του, τους φόβους του. Είχε πολιτική διορατικότητα και την ενέργεια. Ο δήμαρχος, μετά από τρία χρόνια στην ηγεσία της χώρας, έδωσε την εντύπωση ότι έχει χάσει όλα αυτά, την ικανότητα να συντονίζεται με τη χώρα που είχε το νικητήριο όπλο για να νικήσει τον Bersani στις προκριματικές (συνεργούς 101) και στη συνέχεια να ανέβει , αφού έπεσε ο Πρωθυπουργός Enrico Letta, στο Palazzo Chigi.

Enrico Leta.

Γεννήθηκε στις 20 – Αυγούστου- 1966 στην Πίζα.

Πρωθυπουργός της Ιταλίας ( 2013 – 2014) διαδεχόμενος τον Μάριο Μόντι.

Παραιτήθηκε στις 14 – Φεβρουαρίου- 2014 ύστερα από την πρόταση του νέου γραμματέα του Δημοκρατικού Κόμματος Mateo Renzi, για τον σχηματισμό νέας κυβέρνησης με τετραετή θητεία.

Από το 2007 βρίσκεται στο Δημοκρατικό Κόμμα.

Από το 1994 έως το 2002 ήταν στο Ιταλικό Λαϊκό Κόμμα.

Μέχρι το 1994 ανήκε στην Χριστιανική Δημοκρατία.

( Democrazia Cristiana : D.C )

Ο Enrico Leta, ( που είναι ανιψιός του Gianni Leta ένας από τους κοντινότερουs συνεργάτες του Silvio Berlusconi),

Μαζί με τον τότε Πρόεδρο της Ιταλικής Δημοκρατίας, Giorgio Napolitano, ο οποίος και ο πρώην πλέον Πρόεδρος, προέρχεται από το παλιό Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα.

Η « μαγεία κρίνος », η διάσωση της Banca Etruria, οι βίαιες και συχνά καθοριστικές διαμάχες και αντιπαραθέσεις του κόσμου του web πειθαρχημένο από την προπαγάνδα του M5S ( Movimento 5S ), περιέκοψαν την διήγηση και αφήγηση του νεαρού πρωθυπουργού, πεπεισμένος μέχρι το τέλος – από αλαζονεία και αυταρέσκεια - να είναι σε θέση να κερδίσει σχεδόν μόνος του, τον αγώνα κατά όλων των άλλων, όταν οι άλλοι ήταν στην πραγματικότητα ακόμη και ένα κομμάτι του λαού του Δημοκρατικού Κόμματος.

Η έλλειψη ενσυναίσθησης ( Empathy, Empatia ) και μία εκστρατεία σφυροκοπήματος και τριγμώδης για την « ανάκαμψη », σε μια χώρα όπου ένας Ιταλός στους τέσσερις είναι σε κίνδυνο και ρίσκο της φτώχειας σύμφωνα με την Istat, ήταν ένα μπούμερανγκ για έναν ηγέτη, που την ικανότητα και την δυνατότητα να μιλήσει στην χώρα πραγματικά και αληθινά είχε κάνει το καλύτερο όπλο του, από τις προκριματικές του 2012.

Είναι πολύ νωρίς φυσικά για να χτυπήσεις τις καμπάνες του πένθους για τον renzismo. Όταν το 40% που λαμβάνεται από το Ναι στο δημοψήφισμα δεν είναι ψήφοι του Renzi. Αλλά είναι ψήφοι που από τους οποίους πλέον ο πρώην Πρωθυπουργός μπορεί να ξεκινήσει και πάλι, μαθαίνοντας από τα μακροσκοπικά σφάλματα επικοινωνίας που έγιναν σε αυτά τα χρόνια, και να δείξει, λίγο πιο συχνά, το πιο ταπεινό πρόσωπο που ξέρει, επίσης, να δείχνει και όταν χάνει. Όπως συνέβη το βράδυ της Κυριακής, όταν – ανακοινώνοντας ( ήδη επερχόμενη ) την παραίτησή του – έδειξε ένα μέρος του εαυτού του πιο ανθρώπινο και λιγότερο αλαζονικό.

Ο Πρόεδρος της Ιταλικής Δημοκρατίας με την σύζυγο του μεγάλου σπρίντερ Pietro Menea και με τον υπουργό Franceschini που ενδέχεται αν δεν γίνουν εκλογές στην Ιταλία, να είναι ένας από τους τρείς, που συζητείται πολύ έντονα τώρα στην Ιταλία, να είναι ο επόμενος Πρωθυπουργός της Ιταλίας, από το υπάρχων εκλογικό σώμα.

Βασική πηγή : Panorama .it – Πολιτική : 06/12/2016

Του Paolo Papi.