COVID KAI ΔΥΣΦΟΡΙΑ – ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΉ ΟΔΥΝΗ

 

Ένα συλλογικό τραύμα που επιφέρει αλλαγές

Οι περιορισμοί που συνδέονται με τον περιορισμό των λοιμώξεων και ο φόβος του ιού . έχουν δημιουργήσει εκτεταμένη αδιαθεσία

Πριν από μερικούς μήνες μιλήσαμε για την πανδημία των πληροφοριών ή καλύτερα  την πανδημία της πληροφόρησης και της διάδοσης των «ψεύτικων ειδήσεων» (“fake news”) στον τομέα της ενημέρωσης για τον κορωνοιό. Αυτού του είδους η μαζική ενημέρωση, αλλά παραποιημένη, στοχεύει και έχει νόημα να μην θέλει να εμβολιαστεί ο κόσμος. . Σήμερα, ωστόσο, τα δεδομένα για την αποτελεσματικότητα των εμβολίων είναι εντυπωσιακή  με 8 δισεκατομμύρια και 210 εκατομμύρια δόσεις που έχουν ήδη γίνει, με ένα αριθμό λοιμώξεων των  266 εκατομμυρίων ατόμων και με 5 εκατομμύρια θανάτους.   

Οι αριθμοί που σας αναφέραμε είναι εξαιρετικοί στην κακία τους ακόμα και αν καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες σε μια απαράμιλλη επιστημονική αντίφαση αυτής της πανδημίας της πληροφόρησης.           

 Η ανεξέλεγκτη ροή των ανοησιών που ακούγονται τριγύρω οδηγεί τα νοσοκομεία να γεμίζουν με ανεμβολίαστους, έστω και αν δυστυχώς και κυρίως με πολλαπλές παθολογίες. Ο αντίκτυπος με αναληθείς πληροφορίες είναι πολύ υψηλός και είναι πολύ επιζήμιος – επιβλαβές από συναισθηματική πλευρά. Όλα αυτά οδηγούν να αλλάξουν στάσεις και συνήθειες της ζωής ενόψει ενός μέλλοντος που δεν υπάρχει.  Οι πολλοί και πάρα πολύ περιορισμοί είναι εξαιρετικοί για να μειώσουν τους κινδύνους της πανδημίας αλλά αυξάνουν τις καταστάσεις που αφήνουν πίσω το “ κληρονομικό” στρες σε μεγάλες ποσότητες.  Η κρίση που μας έδωσε η πανδημία συμπεριφέρεται και φέρνει σήμερα, εκτός από τα κοινωνικά προβλήματα, συμπεριλαμβανομένων των παθολογικών υποτροπών από οικονομική άποψη.  Δυστυχώς, αυτές που αφήνουν το στίγμα τους είναι οι υποτροπές με ψυχολογική και ψυχοπαθολογική έννοια. Συνεπώς, ως εκ τούτου, οι περιορισμοί που συνδέονται με τον περιορισμό των λοιμώξεων έχουν δημιουργήσει και εκτεταμένη αδιαθεσία τόσο στο άτομο, στην σύντροφό του, στην οικογένεια του, φροντίζοντας  με τρόπο, κάνοντας την αύξηση της έκφραση της εκτεταμένης δυσφορίας. Τα “lock down” παρατεταμένα και μελαγχολικά έχουν δει μια αύξηση των ψυχικών ασθενειών χέρι – χέρι με την αύξηση του ρίσκου και του κινδύνου. Η απομόνωση και η έλλειψη σημείων αναφοράς έκαναν τα υπόλοιπα, μετατρέποντας τον φόβο, την ανησυχία, και το διαφαινόμενο άγχος σε αμυντικές «κατασκευές» παρανοϊκού τύπου. «Εμείς καταναλώνουμε τις όμορφες μέρες μας ανεξάρτητα… αφήνουμε να περάσουν μπροστά από εμάς, χωρίς να τις απολαμβάνουμε και με ενοχλημένο πρόσωπο, χιλιάδες γαλήνιες και ευχάριστες ώρες, και μετά να τις αναστενάζουμε με μάταιη νοσταλγία, όταν έρχονται ζοφεροί και σκοτεινοί  καιροί και στιγμές». 

Όπως έγραφε ο Schopenhauer στο έργο του  οποίου το όνομα είναι πάντα δύσκολο να θυμηθεί κανείς «Πάρεργα και παραλειπόμενα» - ( Έτσι ακριβώς το αναφέρει ο Ιταλός Καθηγητής - συνεργάτης – φίλος – φιλέλληνας και δάσκαλος Dr.Gianpaolo Palumbo), με το παρόν που βρίσκεται μπροστά μας, αυτή τη στιγμή, απλά μας απομένει και έχουμε το παρελθόν ως καλό φάρμακο για να φτιάξουμε λίγο τη διάθεση μας και να βελτιώσουμε την ψυχοσωματική μας ευεξία. Άλλα στο ίδιο έργο, Schopenhauer, στοχαζόμενος την αξία του παρελθόντος, μας δίνει επίσης μια ευθεία άκρη για να μην υποφέρουμε, δείχνοντας ότι η ανθρωπότητα πάντα ζούσε με αυτά τα συναισθήματα της απώλειας, πράγματι γράφει : « μερικές φορές εμείς νομίζουμε ότι νιώθουμε νοσταλγία για ένα μακρινό μέρος, ενώ στην πραγματικότητα μας λείπει ο χρόνος που περάσαμε  εκεί… Σε αυτήν την περίπτωση, ο χρόνος μας ξεγελάει, παίρνοντας τη μάσκα του χώρου».  Είναι αλήθεια ότι το ψυχικό τραύμα πού έπληξε τον κόσμο δεν είναι ένα ασήμαντο θέμα, αρκεί απλώς να σκεφτούμε την αλλαγή του κιρκαδιανού ρυθμού ύπνου – εγρήγορσης, στις νέες σχέσεις μεταξύ των συζύγων, σε όσους βρίσκονται στο εσωτερικού του γραφείου, στον φόβο του να έχουν μολυνθεί από τους άλλους, από τον καλύτερο δικό του φίλο, από το παιδί που επιστρέφει από το σχολείο θετικό.

Στο τραύμα του ατόμου, αλλά στην πραγματικότητα είναι ένα συλλογικό τραύμα, πολύ επικίνδυνο για την κοινωνία, γιατί επιφέρει αλλαγές μεγάλης κλίμακας. Απλώς να σκεφτούμε το γεγονός ότι ορισμένες αντικειμενικές και υποκειμενικές δυσκολίες πρέπει πάντα να λαμβάνονται υπόψη : ένα πάνω από όλα η έλλειψη ελευθερίας κινήσεων και συνεπώς ελευθερίας. Γινόμαστε έτσι απλές μηχανές, αυτόνομα ευφυή ρομπότ, χάνοντας έτσι το ίδιο το νόημα της ζωής, την ιδιαιτερότητα μας να είμαστε σκεπτόμενοι άνθρωποι που είναι η ουσία του ίδιου του ανθρώπου.  Πράγματι, ο άνθρωπος είναι τέτοιος γιατί κατέχει και ανθρωπιά. Αλλά η ίδια η ανθρωπότητα «χρησιμοποιείται» από τον άνθρωπο την εποχή του κορωνοϊού. Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την αποπροσωποποίηση με το ερώτημα εάν είμαστε άνθρωποι ή ανήκουμε στον κόσμο των πραγμάτων.

Όταν δεν υπάρχει συνάθροιση μεταξύ των ανθρώπων, δεν υπάρχει ανταλλαγή στοργής, δεν υπάρχει το πνεύμα της αδελφοσύνης και της φιλίας, που τόσο πολύ βοηθά πολλούς σε δύσκολες στιγμές πόνου, πάνω από όλα.

Έτσι γινόμαστε «λιγότερο» άνθρωποι χωρίς να ανήκουμε σε μια «ένωση» που αποτελείται από ανθρώπους που δεν αισθάνονται τίποτε ο ένας για τον άλλο, αν όχι ο φόβος και η ανησυχία να μολυνθούμε. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο εμβολιασμός είναι επίσης μια δέσμευση για τον εαυτόν του, καθώς και προς  τα μέλη της οικογένειας, τους συγγενείς, τους φίλους.  Είναι πραγματικά «απάνθρωπο», ωστόσο, να αφήσεις τον εαυτόν σου να δέχεται επίθεση από τον ιό χωρίς να αντιστέκεσαι, χωρίς να αμύνεσαι. Με αυτόν τον τρόπο, ο ο περιορισμός της ελευθερίας κάποιου είναι γεγονός, ακόμα και αν ο εμβολιασμένος σε απειροελάχιστη ποσόστωση μπορούν να αρρωστήσουν, αλλά να μην καταλήξουν σε ανάνηψη.

Παράλληλα με τις ψυχολογικές διαταραχές, υπάρχει και το πρόβλημα της δημόσιας υγείας σε παγκόσμιο επίπεδο, διότι εάν μέρη ολοκλήρων ηπείρων δεν εμβολιάζονται με αποτελεσματικό τρόπο, δεν υπάρχει διέξοδος από την πανδημία. Εμπλέκεται η παγκόσμια οικονομία, η οποία υφίσταται επικίνδυνες επιπτώσεις από την τρέχουσα επιμονή έξω από την Δύση μιας κακής εμβολιαστικής κίνησης. Με μια διαστρεβλωμένη ψυχολογία στην κοινωνία και στο μεμονωμένο άτομο, η έλλειψη της ελευθερίας οδηγεί σε επιθετικές συμπεριφορές, οι οποίες θα διαρκέσουν τουλάχιστον όσο διαρκεί και κρατήσει η πανδημία.  Αλλά μετά τον «παγκόσμιο» εμβολιασμό και μετά την εξαφάνιση του ιού θα επιστρέψουμε στα φυσιολογικά επίπεδα ή η ψυχή θα παραμένει αγκυροβολημένη στη δυσφορία και τον φόβο.