Η ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ ΚΑΙ O ΕΓΚΛΕΙΣΜΟΣ ( LOCK – DOWN )
Στα γήπεδα σήμερα λείπουν οι φίλαθλοι και από
αυτό υποφέρουν και οι αθλητές.
Ο διαδεδομένος εγκλεισμός ( lock – down ) σε όλο τον κόσμο προκαλεί μεγάλο πρόβλημα για τον επαγγελματικό αθλητισμό. Δεν είναι μόνο η ταλαιπωρία από επιδημικής άποψης για πολλούς αθλητές που απουσιάζουν σε απομόνωση λόγω θετικότητας ή με μια πραγματική σημαντική συμπτωματολογίας, αλλά εκείνοι από οικονομική άποψη είναι πολύ πιο πολυάριθμοι λόγω του μειωμένου ή χαμένου εισοδήματος. Ως εκ τούτου τώρα οι θετικοί αθλητές δεν μπορούν να διακριθούν από τους τραυματίες. Υπάρχει μόνο μια λίστα που περιλαμβάνει τις δύο ‘’ κατηγορίες’’ : ξεκινάνε από την καραντίνα για τη θετικότητα του κορονοϊος και φθάνουμε στην ανάκαμψη από την ρήξη του πρόσθιου χιαστί συνδέσμου και ούτω καθεξής.
Από συναισθηματική άποψη, η έλλειψη επευφημίας, η απουσία της παρότρυνσης σε γήπεδα, αθλητικές αίθουσες, πισίνες, γήπεδα στίβου, κάνουν ώστε να είναι έντονα αισθητή. Κάποιος νιώθει μόνος του…. η σιωπή, οι εντολές των προπονητών που το εκμεταλλεύονται για να υπαγορεύσουν τακτικές και μετατοπίσεις της θέσης και οι οποίες μπορούν να ακουστούν παντού. Η ενοχλητική σιωπή είναι κάτι έξω από τον πολιτισμό μας. Αντίθετα, η κουλτούρα μας, ειδικά η αθλητική, τρέφονταν πάντα από τον ανταγωνισμό που εκδηλωνόταν στα στάδια. Θα μπορούσε κανείς να μιλήσει για μια ‘’ ΑΣΥΝΕIΔΗΤΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΌΤΗΤΑ’’, η οποία πάντα ευνόησε την ανάπτυξη των ανθρώπινων ικανοτήτων, τη φυσική τους τάση να ενώνονται, το άνοιγμα τους στις μελλοντικές προοπτικές. Για τους άνδρες ισχύει αυτό που συμβαίνει στα δένδρα ενός δάσους που προσπαθούν αμοιβαία να βγάλουν τον αέρα και να κοιτάξουν τον ήλιο, συνεχώς σπρώχνουν προς τα πάνω, μεγαλώνοντας ψηλά και όμορφα, αντίθετα, εκείνα τα δένδρα που είναι απομονωμένα, έχουν την ελευθερία να βάζουν τα κλαδιά όπου θέλουν, να μεγαλώνουν λίγο, ανάπηρα και στραβά. Οι άνθρωποι πάντοτε πήγαιναν στο γήπεδο για να φωνάξουν, να προσβάλλουν τους οπαδούς απευθύνοντας από την άλλη πλευρά να αποστασιοποιηθούν με τα χειρότερα, γνωστά επίθετα, να σφυρίξουν τους αντιπάλους, διαιτητή, λάινσμαν, σε κάθε παραμικρή αναποφασιστικότητα, σε κάθε παραμικρό λάθος που στο σχολείο υπογραμμίζεται με το κόκκινο χρώμα. Το ποδόσφαιρο, αλλά ο αθλητισμός γενικά, έχει τους δικούς του tifosi που λέγονται έτσι επειδή ‘’άρρωστοι’’ με τον ‘’ πυρετό’’ για την ομάδα την οποία υποστηρίζουν. H διάθεση του αθλητή εξαρτάται από το αποτέλεσμα της ομάδας που υποστηρίζει και το μόνο αποδεκτό αποτέλεσμα είναι η νίκη. Η έλλειψη αυτής της υποστήριξης για τις ομάδες και τους αθλητές, δεν υπάρχει ευτυχία, χαρά. Στα στάδια σήμερα δεν υπάρχουν οι tifosi. Δεν υπάρχει η υποστήριξη για τα χρώματα της μιας ομάδας ή της άλλης αντίπαλης ομάδας. Σε ένα μαζικό φαινόμενο που αναπτύχθηκε με την πάροδο του χρόνου και εξαπλώθηκε σε όλο τον λείπει ο ….. κόσμος. Δεν υπάρχει πλέον το κοινό. Αυτός ο τρόπος …. Δεν υπάρχει οδηγεί σε παράξενα αποτελέσματα για καλύτερα ή για χειρότερα για διαφορετικές ομάδες. Υπάρχει εκείνος που, χωρίς τη θερμή υποστήριξη του δικού του κοινού, γίνεται μη αναγνωρίσιμος και εκείνος που εκμεταλλεύεται για να δείξει την αποφασιστικότητα κατά βούληση, κάτι που αντισταθμίζει την έλλειψη τεχνικής. Λείπουν συναισθήματα και πάθη ως θετική έκφραση του αυθορμητισμού της μάζας. Ο Hegel δήλωνε ότι : ‘’δεν έχει επιτευχθεί τίποτε σπουδαίο στον κόσμο χωρίς πάθος’’ Από τις ειδήσεις και το ρεπορτάζ στις εφημερίδες μαθαίνουμε ότι η Milan είναι στην κορυφή του campionato επειδή είναι γεμάτη με τόση μεγάλη αυτοεκτίμηση. Είναι το αντίστροφο του τι συνέβη στην Γιουβέντους, το οποίο, δεν φαίνεται να είναι εκείνη η ομάδα που ‘’ τρώει’’ κυριολεκτικά τους αντιπάλους της, βλέποντας τα ονόματα και τον αριθμό των δικών της πρωταθλητών. Παίζει, σύμφωνα με αυτούς που γράφουν για το ποδόσφαιρο κάθε ημέρα, σαν να είχε χάσει την δική του ταυτότητα. Άλλες ομάδες όπως η Verona, η Spezia, και η Benevento, ακόμη και με λιγότερο τεχνικό ‘’εξοπλισμό’’, εκμεταλλεύονται την έλλειψη βάρους του παράγοντα γηπέδου. Όταν πηγαίνουν στο γήπεδο την εποχή του κοροναϊού, δεν υπάρχει ήδη σίγουρος ένα νικητής. Πραγματικά είμαστε στην διάσημη φράση των σχολιαστών των τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών δικτύων : ‘’ σήμερα στο γήπεδο …. Οτιδήποτε μπορεί να συμβεί ‘’. Οι τρείς διάσημες ευκαιρίες : 1 – X – 2 ( νίκη, ισοπαλία, ήττα ) έχουν εμφανιστεί ξανά στις πιθανότητες του τελικού αποτελέσματος με ίσες πιθανότητες. Οι λεγόμενες ‘’ μικρές ‘’ ή επαρχιακές ομάδες μπορούν καλύτερα να είναι σε θέση να έχουν συμπαγή τις ομάδες τους και η συνεχής δέσμευση τους αντισταθμίζει το χαμηλότερο ποσοστό τεχνικών δεξιοτήτων των δικών τους αθλητών. Το lock – down κατάφερε να κάνει τις ‘’ μεγάλες ομάδες ’’ ευάλωτες και τα ‘’στάδια ‘’ είναι όλα στο ίδιο επίπεδο. Το ‘’ Giuseppe Meazza’’ το San Siro στο Μιλάνο άδειο είναι πανομοιότυπο, από την άποψη των αισθήσεων, που δίνει στις ομάδες που κατεβαίνουν στο γήπεδο. Κάποτε ήταν τα ιερά του ποδοσφαίρου, τα οποία ενέπνεαν τον φόβο μόνο να τους βλέπανε από απόσταση και μακριά. Σήμερα κάνει το ίδιο αποτέλεσμα εκείνο του Benevento, με ιδιοκτήτη, μεταξύ των άλλων, του δικού μας μεγάλου φίλου και συμπολίτη μας, τον Ciro Vigorito. Τα επαρχιακά στάδια και εκείνων των μεγάλων του ποδοσφαίρου βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο. Είναι πιθανό, πρωτίστως, για τους νέους ποδοσφαιριστές ότι το να παίζουν χωρίς οπαδούς δεν τους κάνει να νοιώθουν υπό έλεγχο και, κατά συνέπεια, τους επιτρέπει να εκφράζονται στα καλύτερα τους χωρίς να υπόκεινται σε έλεγχο σφυριγμάτων και των κραυγών σε κάθε ελαφρό λάθος μπαλιάς. Επομένως, το να παίζεις σε ‘’ηρεμία’’ σημαίνει να είσαι πιο γαλήνιος και να εκφράσεις τη δέσμευση και την προσωπικότητα σου στο έπακρο και με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Ήταν πάντα γνωστό ότι οι μεγάλοι ποδοσφαιριστές εκθειάζονται και εκθειάζουν τις προσωπικές φυσικές τους ικανότητες όταν υπάρχει το κοινό. Το κοινό ωθεί - σπρώχνει τους μεγάλους ( big ) να παίζουν όλο και πιο δύσκολα που σπάνια μπορεί να εκτιμηθούν μόλις στις προπονήσεις στα μέσα της εβδομάδας. Το να μην αισθανόμαστε την αμεσότητα της απόφασης ή να μην το ακούμε καθόλου επιτρέπει στους ποδοσφαιριστές να έχουν μια τεχνική συμπεριφορά που είναι χρήσιμη και εποικοδομητική για τα χρώματα της ομάδας τους. Πέρα από την τεχνική, λείπει η ποίηση του σταδίου, λείπει η αγριότητα που σχολιάζει κάθε απόφαση του διαιτητή ενάντια στα χρώματα της ομάδας τους. Η αγάπη για την δική του ομάδα κάποιου σήμαινε πάντα μίσος για τους αντιπάλους, για τον μοναδικό κριτή στον οποίο προστίθεται σήμερα εκείνος για την VAR ( Video Assistant Referee ) ή για τον VAR;; Επαναδιατυπώνοντας τον Χέγκελ, ακριβώς είναι η ‘’ η δύναμη – η ισχύ του αρνητικού’’ που ωθεί κάθε άτομο να συνειδητοποιήσει τον εαυτόν του στην κοινότητα, δεν υπάρχει επιβεβαίωση ταυτότητας χωρίς σύγκρουση, και η ελευθερία του καθενός είναι πάντα εγγεγραμμένη στον ιστό των δεσμεύσεων που τον βλέπουν να συνεργάζεται με άλλους σε καθορισμένους και διακριτούς – ξεχωριστούς τομείς δράσης, είτε πρόκειται για την οικογένεια, τις επαγγελματικές ομάδες εντός της κοινωνίας των πολιτών ή ομάδες οπαδών με τις παθιασμένες χορογραφίες τους.
Leave a Comment