COVID-19 ΜΕΡΟΣ ΔΕΚΑΤΟ

ΜΕΡΟΣ ΔΕΚΑΤΟ – COVID – 19

Ο κίνδυνος είναι να καταλήξουμε σε έναν μηχανισμό χωρίς διέξοδο.

Covid, είμαστε αναγκασμένοι να ξεκινήσουμε από το μηδέν.

Είμαστε ( όπως υφιστάμεθα όλοι ) ξανά σε εγκλεισμό. ( lock- down ). Κάναμε τα πάντα και το πετύχαμε. Η δέσμευση ήταν σταθερή. Δεν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι περισσότερο για να χειροτερέψουμε την κατάσταση. Ζήσαμε το καλοκαίρι σε πλήρη φυσική κατάσταση χωρίς να σκεφτόμαστε ότι μέσα μας, ή σε πολλούς από εμάς, υπήρχε ένας ‘’ φίλος’’ που ήλθε αρχικά από την Κίνα και ο οποίος στη συνέχεια ήξερε και διαδόθηκε σε όλο τον κόσμο.

Το να μην έχουμε συμπτώματα κανενός είδους και να αισθανόμαστε πάντα καλά δεν απέκλειε το γεγονός ότι ζούσαμε χωρίς να το γνωρίζουμε με τον πιο κακό και πιο παραπλανητικό και ύπουλο Ιό πού έχουμε ανακαλύψει ποτέ. Τον περιποιηθήκαμε και το κάναμε να μεγαλώσει για να πολλαπλασιαστεί μέσα μας και χωρίς να σκεφτούμε το αύριο, ζήσαμε το σήμερα. Επί του παρόντος στον κόσμο υπάρχει μια μακρά σειρά επιδημιών και ασθενειών που είναι πολύ διαδεδομένες και δεν έχουν ακόμη εξαλειφθεί, όπως η φυματίωση, το AIDS, και η ελονοσία που από άποψη ανθρώπινων ζωών κοστίζουν κατά μέσο όρο δυόμισι εκατομμύρια θανάτους ετησίως. Πέρα από αυτές τι πληγές που μόλις αναφέρθηκαν από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, αγωνίζεται να εξακολουθεί ακόμη , λόγω της φτώχειας και της εκτεταμένης έλλειψης υγιεινής σε ορισμένες περιοχές της γης, μια σημαντική σειρά μολυσματικών ασθενειών. Αυτές οι τελευταίες έχουν όλες ένα τεράστιο αριθμό θυμάτων. Οι χειρότερες από την προγνωστική άποψη είναι : η Εμπολα ( Κονγκό ), η δρακοκιοποίση ( που προκαλείται από ένα παρασιτικό σκουλήκι στην Γουινέα ), ο δάγκειος πυρετός που μεταδίδεται από μολυσμένα κουνούπια ( Τροπική Αφρική, Νοτιοανατολική Ασία και Λατινική Αμερική ), ο κίτρινος πυρετός ( Αιθιοπία και, Σουδάν, Ουγκάντα και Μάλι ) και η ιλαρά ( Κεντρική Αφρική και στα κατεχόμενα Παλαιστινιακά εδάφη).

Η αποκάλυψη των προαναφερθεισών ασθενών είναι σε κάθε περίπτωση μικρότερη από την Sars – CoV.2 επειδή εκείνοι που μολύνθηκαν και μολύνονται στις περισσότερες περιπτώσεις πεθαίνουν αποτρέποντας τη δική του εξάπλωση. Προφανώς αυτό δεν υπάρχει στην τρέχουσα πανδημία, επειδή η ύπουλη μετάδοση γίνεται από εντελώς Ασυμπτωματικά Άτομα. Το κομβικό σημείο και η ουσία της κακίας του Κοροναιού είναι πραγματική αυτή. Για να τον κερδίσεις έπρεπε να βρεθεί απομονωμένος και όχι να του επιτρέψεις να χρησιμοποιήσει το καλύτερο όπλο του με το οποίο συντρίβει- εξοντώνει ολόκληρους στρατούς ανθρώπων. Έπρεπε να τον κρατήσουμε να μείνει μακριά και αυτό σημαίνει ότι οι άνθρωπο έπρεπε να μείνουν μακριά ο ένας από τον άλλο. Το ίδιο πράγμα ειπώθηκε την στιγμή της μέγιστης εξάπλωσης του Ιού HIV που είναι ένοχος του Aids. Δεν γνωρίζαμε εάν το άτομο που σύχναζε και που φαινόταν να είναι υγειές ήταν απαλλαγμένος και άθικτος από τον Ιό. Μα γνωρίζαμε μετά την έκρηξη της ασθένειας ότι η εξάπλωση μπορούσε να σταματήσει μόνο χάρη στην πρόληψη, και στην απομάκρυνση. Για να βρούμε υγιείς φορείς, πρέπει και έπρεπε να συμπεριφερόμαστε με τον λιγότερο δυνατό διακριτό τρόπο. Ακόμη και για τον Ιό του HIV τίποτε δεν ήταν γνωστό , εκτός από τον προηγούμενο αιώνα ότι είχε κάνει το ‘’ άλμα ‘’ από τους πιθήκους στον άνθρωπο. Στην περίπτωση του Corona – Virus το άλμα συνέβη πολύ γρήγορα από τις νυχτερίδες στον άνθρωπο και, στη συνέχεια, ήμασταν σίγουροι ότι, επειδή ήταν από την ίδια οικογένεια της SARS, δεν θα μας είχε προκαλέσει τις αναταραχές που μας γονάτισαν.

‘’ Θα βγούμε από την πανδημία όλοι καλύτερα ‘’, αυτό το σλόγκαν πάρα πολύ απλοποιήθηκε και που χρησιμοποιήθηκε κατά το πρώτο κύμα για να μας ανοίξει μία λάμψη φωτός σε τόσο πολύ σκοτάδι. Αλλά καταφέραμε να επανέλθουμε εκ των προτέρων στην ‘’ χειρότερη ‘’ πανδημία, από την πρώτη και αυτή είναι η πραγματικότητα που μας λένε τα γεγονότα. Χειρότερα και χωρίς προσοχή των κανόνων, με όχι προσοχή στις ανάγκες των πιο ευάλωτων καταφέραμε να καταλήξουμε στο δεύτερο εγκλεισμό- κλείδωμα ( lock – down ), το οποίο χρωματίζει τις περιοχές ακριβώς σε σχέση με τις συμπεριφορές : ενάρετοι και μη ενάρετοι. Αυτό το δεύτερο lock – down, πολύ – αναμενόμενο αλλά εξίσου υποτιμημένο, δημιούργησε την αιτιολογημένη πεποίθηση και τον θεμιτό φόβο ότι αυτή η κατάσταση θα μπορέσει να διαρκέσει πολύ καιρό. Επομένως ο χρόνος του θα πάνε όλα καλά, το ότι λοιπόν θα βγαίναμε όλοι καλά, ανήκει στο μακρινό παρελθόν. Δυστυχώς είμαστε αντιμέτωποι με το τραγικό δίλημμα του να πρέπει να επιλέξουμε μεταξύ του δικαιώματος στην εργασία και του δικαιώματος στην υγεία. Έχοντας πει ότι το τελευταίο είναι το πρωταρχικό δικαίωμα , ο πραγματικός κίνδυνος είναι να καταλήξουμε σε έναν μηχανισμό από τον οποίο δεν θα είναι εύκολό να ξεφύγουμε. Είναι ωραίο να ανατρέξουμε στην εικόνα ενός ποιήματος του Kahil Gibran με τον τίτλο ‘’ ο ποταμός και ο ωκεανός’’, για να μας θυμίζει να μην φοβόμαστε την αλλαγή και να έχουμε θάρρος. Όπως το ποτάμι που αρχίζει να τρέμει τον φόβο όταν μπαίνει στην θάλασσα να εξαφανιστεί γιατί φοβάται μπροστά στο μεγαλείο του μπλε, έτσι και ο άνθρωπος φοβάται να χάσει το νόημα της ζωής του σε καταστάσεις μεγαλύτερες από αυτόν που δεν μπορεί να ελέγξει. Συνεχίζοντας στην προσομοίωση : ο ποταμός δεν θα μπορέσει να επιστρέψει πίσω, αυτή είναι η φύση του, μόνο μπαίνοντας στον ωκεανό θα καταλάβει ότι δεν θα εξαφανιστεί, αλλά θα γίνει ωκεανός, κάτι μεγαλύτερο. Με τον ίδιο τρόπο, ο άνθρωπος δεν θα μπορέσει πλέον να επιστρέψει στο παρελθόν του, ή στις καταπραϋντικές- καθησυχαστικές βεβαιότητες του. Μόνο αντιμετωπίζοντας τις δυσκολίες της ζωής, βυθισμένοι σε αυτό με εργατικότητα, με δέσμευση και χρησιμοποιώντας την δική του ευφυΐα, θα καταλάβει και θα κατανοήσει το μεγαλείο του. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε στον Ιό να ζει και να πολλαπλασιάζεται. Ακόμα και όταν το εμβόλιο θα διανέμεται και θα χρησιμοποιείται σε μεγάλη κλίμακα για όχι μικρό χρονικό διάστημα, οφείλουμε και δεν πρέπει να χάσουμε την ευκαιρία να ζήσουμε άλλη μια περίοδο χρόνου μακριά, αλλά κοντά με την καρδιά. Ο Corona – Virus πρέπει να απομονωθεί, δεν πρέπει να ευνοήσουμε την διάχυση με την τρέχουσα ελαφρότητα. Το lock – down μπορεί να μην είναι πλέον θεσμοθετημένο, αλλά πρέπει να φοράμε ακόμη τις μάσκες και να μένουμε μακριά γιατί κανένας τοίχος όσο ψηλός και να είναι , δεν θα μπορέσει να σταματήσει τον Ιό σε σχήμα κορώνας. Οι λέξεις του Zygmunt Bauman, στο διάσιμο έργο του ‘’Amore Liquido’’ (Υγρή Αγάπη – Liquid Love), είναι μια τέλεια φωτογραφία των σχέσεων και των αντιφάσεων του ανθρώπου σήμερα. Στον δικό μας κόσμο του ανεξέλεγκτου ατομικισμού, οι σχέσεις έχουν τα πλεονεκτήματα και τα μειονέκτημα τους. Αιωρούνται συνεχώς ανάμεσα σε ένα γλυκό όνειρο και έναν φοβερό εφιάλτη. Αυτό που όλοι προφανώς φοβόμαστε είναι η εγκατάλειψη, η απόρριψη, η εξαίρεση. Φοβόμαστε ότι μας αρνούνται τη συντροφικότητα, την αγάπη, την βοήθεια. Φοβόμαστε να μας πετάξουν στα σκουπίδια. Η πανδημία από τον COVID – 19 επέφερε μια σειρά αλλαγών στη ζωή μας, επηρεάζοντας – ρυθμίζοντας την ύπαρξη όλων μας από διάφορα σημεία τη ζωής. Οι δυσκολίες οικονομικής, ψυχολογικής και κοινωνικής φύσεως που έχουμε όλοι αισθανθεί το βάρος τους τελευταίους μήνες πιθανώς αντιπροσωπεύουν μόνο το πρώτο μέρος αυτού που έχει αυτή η πανδημία για εμάς, όταν θα είμαστε τελικά αρκετά τυχεροί επιτέλους για να το αφήσουμε πίσω…… Από την άποψη της υγείας είμαστε συγκλονισμένοι από ένα τυφώνα. Βλέπουμε πρωτίστως την άνοδο της καμπύλης μετάδοσης, την οποία έχουμε δει τις τελευταίες εβδομάδες, έχει αυξηθεί το ενδιαφέρον για τις δυσκολίες του δικού μας Συστήματος Υγείας στην διαχείριση και την φροντίδα των συμπτωματικών ασθενών που χρειάζονται νοσοκομειακή περίθαλψη. Στο περιθώριο αυτού υπάρχει η εδαφική και κοινωνική πτυχή ,που συνδέεται με την συχνά πολύ περίπλοκη απομόνωση, και με την ‘’ χαρτογράφηση των θετικών’’. Όλο αυτά κατέστησαν αναγκαία την ανακατανομή της ενέργειας στον τομέα της Υγείας που οδήγησε στην σταδιακή μείωση των ‘’ προγραμματισμένων ‘’ παθολογικών και χειρουργικών δραστηριοτήτων, αφήνοντας χώρο αποκλειστικά για τις επείγουσες υπηρεσίες. Σε αυτό το σενάριο, για όλες τις άλλες αρρώστιες, οι ασθενείς δυσκολεύονται να έχουν πρόσβαση σε διαγνωστικές και θεραπευτικές υπηρεσίες σε δημόσιες εγκαταστάσεις.