Τριχόπτωση – Φαλάκρα και Ψυχική Υγεία

Η Φαλάκρα  ή  Ανδρογενετική  Αλωπεκία ( υπάρχει  και  η  Γυρειδής  Αλωπεκία  ως  εμφάνιση φαλάκρας), αποτελεί  πρόβλημα που  θα  πρέπει  να  αντιμετωπιστεί  με  τον  καλύτερο  δυνατό  τρόπο  αφού  η  έλλειψη  μαλλιών  δεν  είναι  φυσιολογικό αλλά και αισθητικά  όμορφο.

Παρά  είναι  δυσάρεστο, ψυχοφθόρο  και  γιατί  όχι,  και  επιβλαβές   ορισμένες  φορές, για  την  υγεία  εφόσον  ο  ρόλος  των  μαλλιών  δεν  είναι  μόνο  αισθητικός  αλλά  και  υγείας  αφού  προστατεύουν  και  φυσικά  λειτουργούν  αισθητηριακά.

Ως  αιτίες  της  τριχόπτωσης  θεωρούνται : γήρανση, κληρονομικότητα,   άγχος,  ορμονικές  μεταβολές,  μολύνσεις,  λοιμώξεις,  προγράμματα  δίαιτας,  χρήση  προϊόντων  με  χημικά,  ατμοσφαιρική  μόλυνση, μολυσμένο  νερό,  τεστοστερόνη  σε  συγκεκριμένες  τιμές, διαβήτης,  και  επιπλέον  στις  γυναίκες  η εγκυμοσύνη  και  η  εμμηνόπαυση.

Ας  το  δούμε  λίγο  καλύτερα από  την  πλευρά  της  Ψυχολογίας  και  της  Ψυχιατρικής.

Και  στα  δυο  φύλα,  αλλά  όχι  σε  όλους και σε όλες  με  αυτό το  θέμα  μπορεί  να  είναι  υπαίτιες διάφορες διαταραχές μεταξύ  των  οποίων  και  οι  ψυχοσωματικές  διαταραχές  που  τώρα  ονομάζονται  Σωματόμορφες   Διαταραχές  ( Διαταραχές  Σωματικών  Συμπτωμάτων).

Ένας   άνθρωπος  με  καλή  συγκρότηση – οργάνωση  της  προσωπικότητας  του  δεν  αντιδρά  διακατεχόμενος  από  συναισθήματα  μειονεξίας  ή  ανεπάρκειας,  επειδή  στο  αξιακό  του  σύμπαν  που  σηματοδοτεί   και  την  θέση  του  στον  κόσμο  και  τους  ομοίους  του  κυριαρχούν  και κατισχύουν  άλλες  αξίες.

Με  μια  λοξή  προσέγγιση   ο  άνθρωπος   αυτός  αντιρροπεί   την απώλεια   των   τριχών  και  την  απορρέουσα  ‘’εικόνα   του φαλακρού’’  ως  ένδειξη  καλλιέργειας, στοχασμού, πείρας σοφίας  κ.λ π.
Σε  μια  εύθραυστη,  εύθρυπτη  προσωπικότητα   με  ασαφή   την θέση   της   στον   κόσμο   η απόπτωση  των  τριχών  πυροδοτεί αλγεινά  συναισθήματα,  διότι  εκλαμβάνονται  ως  απώλεια  των  χαρακτηριστικών  του  επιθυμητού,  ή  ποθητού ή  ελκυστικού  άρρενος.

Διιστορικά  και  διαχρονικά το κάλλος  και η αρρενωπότητα ήταν συνυφασμένη με την πλούσια  κόμη.

Σε  αντίστιξη  η  απώλεια  της - η  απόκλιση   δηλαδή  από  το  κυρίαρχο   αισθητικό    πρότυπο - ήταν  εύλογο  να   επάγει,  συναίσθημα   ανεπάρκειας,  απαξίας,  ή  μειονεξίας.

Σύμφωνα  με  την  Γνωσιακή - Συμπεριφορική - Ψυχοθεραπεία,  ωστόσο,  δεν  είναι  το  ερέθισμα,  το  σύμβαμα  ή  το  γεγονός  που  πυροδοτεί  την  έκλυση  συναισθημάτων αλλά  ο τρόπος  που  το  υποκείμενο  ερμηνεύει  ή  αποδελτιώνει - αποκωδικοποιεί  - το  συγκεκριμένο  ερέθισμα.
Μετεγγράφοντας αυτή  την  καταγωγική   αρχή  προσποριζόμαστε  -  παίρνουμε  -  ότι  δεν  αντιδρούν  όλοι   οι  άρρενες  με  τον  ίδιο  στερεότυπο  και  μηχανιστικό  τρόπο  στην  απώλεια  της  κόμης. Η  αντίδραση  -  απάντηση   εξατομικεύεται και  εξαρτάται  από  πολλές   παραμέτρους.