ΑΚΟΜΑ ΠΟΛΛΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ

 

  Ο μέσος όρος της ηλικίας όσων δεν τα κατάφεραν είναι 80 ετών

Πολλοί είναι φορείς χρόνιων ασθενειών

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ – ΣΗΜΕΙΩΣΗ

Περίπου εκτιμώ ότι τα ίδια συμβαίνουν και στην Ελλάδα παρότι το αυθεντικό άρθρο που διαβάζετε τώρα το έχουμε γράψει στην Ιταλία. Από τα ογκολογικά προβλήματα μέχρι σε εκείνα τα καρδιαγγειακά. Είναι απαραίτητο να ενισχυθούν η πρόληψη και οι δομές που αντιμετωπίζουν τις ασθένειες που σχετίζονται με τη γήρανση. Στην Ιταλία με λίγο περισσότερους από εξήντα εκατομμύρια κατοίκους, παρουσιάζει τεράστιους αριθμούς μολύνσεων και θανάτων.    

Είναι όγδοη τον κόσμο τόσο για τον αριθμό των μολύνσεων {πάνω  από 11 εκατομμύρια και 600 χιλιάδες όσο και για τον αριθμό των θανάτων (156.000)}. Πολλοί πιστεύουν ότι τέτοια δεδομένα πρέπει απαραίτητα να είναι διογκωμένα ή κακώς διαβασμένα ή χειρότερα καταγεγραμμένα. Δυστυχώς, όμως, τα πράγματα δεν είναι έτσι, ειδικά μετά από αυτό, περιορισμένο στην τελευταία εβδομάδα, ο αριθμός των θανάτων  και των μολύνσεων μας οδήγησε να είμαστε δεύτεροι στην Ευρώπη και τέταρτοι στον κόσμο. Πρώτα από όλα στον κόσμο μόνο η Ιαπωνία μας ξεπερνά στη μακροζωία και στην Ευρώπη είμαστε μακράν οι πιο ηλικιωμένοι. Οι μέθοδοι μέτρησης δεν είναι απολύτως λάθος. Αν δεν είχαν εγχυθεί δέκα δισεκατομμύρια και εκατό χιλιάδες δόσεις εμβολίων στον κόσμο , οι αριθμοί της πανδημίας του ιού (398 εκατομμύρια μολύνσεις και έξι εκατομμύρια θάνατοι ) θα ήταν τρομακτικοί.

Επομένως εάν οι αριθμοί είναι ακριβείς και δεν είναι απολύτως διογκωμένοι, ούτε είναι λάθος λόγω των υπερβολών της διάγνωσης, δηλαδή, όλα ανάγονται στην ασθένεια της Covid -19, οπότε ας αναρωτηθούμε στο γιατί έχουν  156.000 θανάτους που έχουν καταγραφεί μέχρι σήμερα στην Ιταλία.

Πρώτα από όλα, η ερμηνεία του «πέθανε» από Covid δεν είναι λάθος : εάν ένα άτομο έχει θετικό επίχρισμα ( το Rapid τεστ ή το Αντιγονικό τεστ ή  το μοριακό τεστ (PCR), κατά την στιγμή του θανάτου, μια κλινική εικόνα συμβατή με τα συμπτώματα της νόσου του κορωνοϊού, και  δεν υπάρχει αναγνώριση άλλης αιτίας θανάτου εκτός από αυτή της λοίμωξης. Εκτός από αυτά τα «χαρακτηριστικά», για τη συντριπτική πλειοψηφία είναι άτομα γενικά σε προχωρημένη ηλικία, με πολλαπλές ασθένειες ή με λίγες σημαντικές αλλά σοβαρές παθολογίες. Υπάρχουν επίσης θάνατοι που πρέπει να καταγράφονται, σε παθολογίες που ταξινομούνται ως λιγότερο σοβαρές, αλλά στις οποίες ο ιός αποτελεί ένα παράγοντα ενεργοποίησης και ένα έναυσμα για μια πορεία που κανονικά δεν θα ήταν θανατηφόρα. Επομένως ο πρώτος παράγοντας με τεράστιο βάρος είναι η λεγόμενη «αρρωστημένη» δική μας μακροζωία. Ξεχνάμε πάντα ότι οι ηλικιωμένοι μας παρουσιάζουν και έχουν βασικά τρείς ή τέσσερις ιατρικές ασθένειες με έξι – επτά  Ιατρικές  Ειδικότητες,  αλλά που τους επιτρέπουν να ζήσουν αρκετά καλά ακόμα κι αν υποβάλλονται περιοδικά σε κλινικούς- εργαστηριακούς  και οργανικούς  ελέγχους. Ο μέσος όρος της ηλικίας όσων πέθαναν στην Ιταλία είναι ογδόντα ετών, με πολύ υψηλό ποσοστό φορέων χρόνιων ασθενειών, επομένως η ποιότητα της μακροζωίας μας είναι υπό συζήτηση. Παρά τα στοιχεία που αναφέρθηκαν, η Ιταλία εξακολουθεί να είναι η πρώτη χώρα στην Ευρώπη για μακροζωία, παρά το γεγονός ότι η πανδημία μείωσε το προσδόκιμο της ζωή                    μας κατά ένα χρόνο και δύο μήνες. Τον τελευταίο μισό αιώνα, η γήρανση ήταν αρκετά γρήγορη για να υπολογιστεί ότι μέχρι   το τέλος του 2050  ένα  35,9% των ατόμων θα είναι άνω των 65 ετών και με μέσο όρο ζωής  82 χρόνια και πέντε μήνες.

Πως ήταν δυνατόν αυτό το αποτέλεσμα; Είμαστε πεπεισμένοι ότι πέρα από την πρόοδο της Ιατρικής Επιστήμης στη χρήση των φαρμάκων εξαιρετικής σημασίας, τη δυνατότητα της οργανικής διάγνωσης με εξαιρετική και άριστη ακρίβεια, οι γιατροί ήσαν εφοδιασμένοι και είχαν στην διάθεση τους ένα Υψηλού Επιπέδου Οργανωτικού και Δομικού Συστήματος  Υγείας, παρά τις πολλές κατηγορίες που διατυπώνονται ειδικά στο νότο (της Ιταλίας).  Η πρόσβαση στη θεραπεία για όλους παραμένει απαραίτητη και τόσο θεμελιώδης καθώς είναι δωρεάν. Στην Ιταλία όποιος χειρουργείται για σκωληκοειδίτιδας δεν πληρώνει όπως δεν πληρώνει για μια χειρουργική επέμβαση καρκίνου του πνεύμονα. Τότε λοιπόν πώς να κάνεις να συνεχίσεις να ζεις για πολύ καιρό αλλά με καλή υγεία προσπαθώντας να ζεις υγιείς για μια «χρήσιμη μακροζωία»;  Οι βασικοί ακρογωνιαίοι λίθοι στους οποίους θα βασιστούν οι καλύτερες προσδοκίες ζωής είναι δύο: Ο σωστός τρόπος ζωής και η πρόληψη. Επιπλέον, χρειάζεται και λίγη αισιοδοξία. Επίσης όταν θα έχουμε κοιτάξει να αντιμετωπίσουμε με θάρρος τη χειρότερη πιθανότητα για κάποιο χρονικό διάστημα, μόνο τότε θα έχουμε και θα δούμε το άγχος μας να μειώνεται εξαιρετικά. Οι Ιταλοί που πάσχουν από χρόνια νοσήματα είναι 24 εκατομμύρια και σχεδόν όλοι με καρδιοαγγειακά, αναπνευστικά, ογκολογικά νοσήματα και τις συστηματικές συνέπειες του διαβήτη. Από αυτά εξαρτάται όλη η αδυναμία των δικών μας ογδοντάχρονων απέναντι στην ασθένεια της Covid -19. Η δική μας αδυναμία απέναντι στο τέρας σε σχήμα στέμματος – κορώνα  είναι  όλη  εδώ.

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ – ΣΗΜΕΙΩΣΗ

Προσωπικά εκτιμώ και πιστεύω ότι η ίδια κατάσταση συμβαίνει και στην Ελλάδα.  Από αυτά εξαρτάται όλη η αδυναμία των δικών μας 80 χρόνων στην αντιμετώπιση της νόσου. Τι πρέπει λοιπόν να γίνει για να μπορέσουμε να πετύχουμε την καταπολέμηση των εχθρικών ασθενειών, των επιδημιών και των πιθανόν πανδημιών;

Πρέπει να προβλεφθεί η ανάπτυξη συγκεκριμένων δομών νοσοκομείων που θα μπορούν  να φροντίζουν τις χρόνιες παθήσεις. Αυτό το βλέμμα στο μέλλον μπορεί να είναι καλό, ακόμη και αν δεν είναι εφικτό βραχυπρόθεσμα, αλλά αυτό που χρειάζεται είναι η πρόληψη εκείνων των παθολογιών   που κυριαρχούν μετά την ηλικία των εξήντα πέντε ετών. Η Τρίτη ηλικία δεν πρέπει να θεωρείται μεγάλη ηλικία και τέλος. Η γήρανση πρέπει να είναι «ενεργητική» με την έννοια ότι τα άτομα πρέπει να υιοθετήσουν τρόπους ζωής και διατροφής που μπορούν να δώσουν ζωή σε χρόνια.

Γιατί το να δώσουμε χρόνια στην πανδημία είναι άχρηστο. Μετά πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι η τρέχουσα γήρανση έχει πολύ υψηλό κόστος για το δικό μας Εθνικό Σύστημα Υγείας (S.S.N.) που σύντομα θα μπορούσε να γίνει μη βιώσιμο για τους πόρους του κράτους. Το ίδιο εκτιμούμαι ότι θα συμβαίνει και στην Ελλάδα με το δικό της Εθνικό Σύστημα Υγείας (ΕΣΥ).  Σήμερα, πέρα από την οικονομική πτυχή, είναι επίσης δύσκολο να βρει κανείς συνήθη φροντίδα, τις εξειδικευμένες επισκέψεις, τις σύνθετες ακτινολογικές εξετάσεις, της επεμβάσεις μέσης και υψηλής χειρουργικής, οι μεταμοσχεύσεις οποιουδήποτε οργάνου. Οι ευθύνες δεν είναι μόνο οι λίστες αναμονής. Οι ασθενείς τώρα δεν μπορούν πλέον να περιμένουν. Μόνο εάν είμαστε σε θέση να τους προσφέρουμε μια ενισχυμένη Τοπική Ιατρική, έγκαιρη πρόσβαση στις διαγνώσεις, ισότητα και δικαιοσύνη  στη φροντίδα, και μια πραγματική κουλτούρα πρόληψης, μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα ενισχυθεί το Ανοσοποιητικό Σύστημα  του Εθνικού  Συστήματος  Υγείας  για την ευημερία του συνόλου και ολοκλήρου του συστήματος.